Επιστολή του Γρηγορίου Κωνσταντά και Στέφανου Δούκα (Κωνσταντινούπολη, 3 Σεπτεμβρίου 1811) προς τον Σπυρίδωνα Φορέστη στην Ζάκυνθο με την οποία ζητούν από τον τελευταίο να τους συνδράμει στην προσπάθειά τους να ιδρύσουν «σχολείο» στην Ζάκυνιο, καθώς οι προσπάθειές τους εδώ και έξι ολόκληρα χρόνια για ίδρυση σχολείου στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα δεν τελεσφόρησαν. Συγκεκριμένα γράφουν:
Από έρωτι κινούμενοι εκ νεαράς ημών ηλικίας να δουλεύσωμεν το γένος μας, συνεισφέροντες και ημείς το κατά δύναμιν εις τον φωτισμόν της ανθρωπότητος, εκπαιδεύθημεν εις την μάθησιν, απεδημήσαμεν, εκινδυνεύσαμεν εις γην, και εις θάλασσαν, εκοπιάσαμεν εις επίκτησιν μαθημάτων, εδαπανήσαμεν ίδια και εχρεώθημεν εις κτήσιν, βιβλίων, οργάνων της φυσικής, της χυμικής, και της αστρονομίας τα αναγκαιότερα, πλην όλα ταύτα εις μάτην. Ο τόπος μας δεν έχει ούτε τη τάξιν, ούτε την ησυχίαν, ούτε την προστασίαν οπού απαιτούν αι Μούσαι, δια να γένουν αντιδοτικαί των καλών των. Οδυνώμενοι τοιγαρούν εξαετίαν όλην επί τη απωλεία των πόνων και ιδρώτων μας, μόλις ποτέ βλέπομεν αμυδράν τινα ακτόνα παραμυθίας από ένα έθνος μέγα, σοφόν και φίλον της προόδου των ανθρωπίνων γνώσεων. Μόνοι οι γενναίοι και φιλάνθρωποι βρετανοί οι πολλάκις, και ποικιλοτρόπως ευεργετήσαντες την ανθρωπότητα, ούτοι μόνοι, μόνοι δύνανται να δείξουν και τον ημέτερον ζήλον ονησιφόρον και έγκαρπον οπωσούν εις το γένος, και εις και μόνος μεσίτης να το κατορθώση, ικανός εις περ τις άλλος η εξοχότης της. Η Ζάκυνθος, ήτις είναι αγαθή τύχη υπό την σκέπην της μεγάλης βρεττανίας, και επομένως τόπος τακτικός, και ευνομούμενος, είναι τόπος τω όντι επιτηδειότατος εις τοιούτον θεοφιλή σκοπόν. Η εξοχότης της είναι της Ζακύνθου πολίτης, άγγλος καλός, καλός Γραικός, και ζηλώτης παρά πάντας της ευκλείας του γένους. Τίτλους άλλους ενδοξοτέρους τούτων ούτε τολώμεν ούτε δυνάμεθα να τη δώσωμεν. Αν κατά ποίαν μοίραν μάς δοθή τοιούτος τόπος να στήσωμεν σχολείον τακτικόν δια να μεταδώσωμεν τα ολίγα φώτα, οπού μετά πολλών πόνων αποκτήσαμεν, και η δυναστή προστασία της μεγάλης βρεττανίας, δια να τελεσφορήση αναλόγως ο ζήλος μας, μακάριοι ημείς, ότι βλέπομεν την καρποφορίαν των κόπων μας:-