Επιστολή του Richard Oakes προς τον William Eden στο Λονδίνο (Αγία Πετρούπολη, 3/14 Φεβρουαρίου 1777), με την οποία μεταξύ άλλων ενημερώνει το Λονδίνο σχετικά με το ζήτημα των ρωσικών φρεγατών που είχαν μετατραπεί σε εμπορικά σκάφη. Ο Oakes επισημαίνει πως τα πλοία αυτά – σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο – είχαν φορτωθεί με προμήθειες και κυρίως με εμπορεύματα και είχαν στόχο την δημιουργία εγκαταστάσεων στην Μαύρη Θάλασσα. Όμως, συνεχίζει ο Oakes, η άρνηση των Τούρκων να επιτρέψουν την είσοδο των πλοίων στον Βόσπορο μέσω των Δαρδανελλίων οδήγησε στην αντίδραση του ρώσου πληρεξουσίου στην Κωνσταντινούπολη. Ως προς την περίπτωση της δημιουργίας μίας ρωσικής εγκατάστασης στις ακτές της Μπαρμπαριάς, όπως τον ενημέρωσε το αγγλικό υπουργείου των εξωτερικών, ο Oakes σημειώνει πως κάτι τέτοιο ο ίδιος δεν το έχει πληροφορηθεί, ούτε γνωρίζει αν έχει υπάρξει κάποιο σχετικό μυστικό άρθρο που να συμπεριλαμβάνεται στην συνθήκη που έχει υπογραφεί μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας. Ο Oakes επισημαίνει πως το μόνο που έχει συμφωνηθεί μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, και αυτό όχι σε κάποιο μυστικό άρθρο, είναι πως σε περίπτωση που η Ρωσία θελήσει να συνάψει εμπορικές συνθήκες με τα κράτη της βόρειας Αφρικής, τότε η Πύλη θα συμμετάσχει επικουρικά στις διαπραγματεύσεις. Αλλά ο Oakes θεωρεί πως μία τέτοια προοπτική μάλλον δεν είναι πιθανή.

Συγκεκριμένα ο Oakes γράφει:

I should judge from circumstances, that the Russian ships of war, said to be given by the Empress to Her merchants and sent by them through the Mediterranean, are no other than those frigates fitted out as merchantmen by this government. The resolution of which and the plan of their commercial operations, I had the honor of communicating to you in the beginning of April. These ships, as far as I have been able to learn, are laden with stores and destined to make establishments in the Black Sea, but merely with merchandize; and the refusal of the Turkish minister to permit their entrance into the Bosphorus through the Dardanelles was protested against by the Russian Envoy at Constantinople. I had never heard it surmised, that the Russians were to have a settlement on the coast of Barbary, in virtue of a secret article of their treaty with the Turks; but only that it was stipulated (and not in a secret article), that if this court should think it proper to conclude any commercial treaties with the powers on that coast, the Port was to assist their negotiations for that purpose. Reports have prevailed of such establishments being in contemplation, but I can find no reason to believe them well founded.