•     Επιστολή Αρ.7 του Robert Ainslie (Κωνσταντινούπολη, 3 Απριλίου 1779) προς τον The Right Honorable Lord Viscount Weymouth με την οποία τον ενημερώνει μεταξύ άλλων πως η διευθέτηση των διαφορών μεταξύ Πύλης και Ρωσίας οδήγησε σε μία νέα συνθήκη η οποία υπογράφηκε στο Ainaly Cavac (Αϊναλή Καβάκ) στις 21 Μαρτίου του 1779 από τον Ρώσο πρεσβευτή Mons. de Stackieff, τον Abdulrezac Effendi και με την παρουσία του Beilikze Effendi, καθώς και του γάλλου πρεσβευτή. Κατά τον Ainslie και σύμφωνα με την πληροφορίες του, η νέα συνθήκη του Αϊναλή Καβάκ της 21ης Μαρτίου στην ουσία έρχεται να επιβεβαιώσει την Συνθήκη Ειρήνης που συνομολογήθηκε στο Caignargie (Κιουτσούκ Καϊναρτζή) ως προς όλα τα άρθρα της. Και κατά τον Ainslie αυτή πρέπει να είναι η πραγματικότητα καθώς οι τελευταίες διαφωνίες μεταξύ Ρωσίας και Πύλης ενέσκυψαν λόγω της διαφορετικής πρόσληψης των εννοιών των όσων περιελήφθηκαν στα δύο άρθρα της Συνθήκης Ειρήνης με τα οποία συμφωνούνταν τα θέματα περί ανεξαρτησίας των Τατάρων και του δικαιώματος ναυτιλίας και εμπορίου στα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας στους Ρώσους υπηκόους. Ως προς το ζήτημα της Κριμαίας, η Πύλη δέχεται να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία των Τατάρων και να δεχτεί ως Χάνο τον Σακίν Τζιράι τον οποίο και θα αναγνωρίσει εκ νέου. Η Ρωσία αποδέχεται να εκκενώσει την Κριμαία, εκτός από το Κερτς, το Γενίκαλε και το Kimbourne, περιοχές που είχαν αποδοθεί στην Ρωσία με την τελευταία Συνθήκη Ειρήνης. Επίσης, η Ρωσία αποδέχθηκε να περιορίσει την χωρητικότητα των εμπορικών σκαφών αλλά και τον αριθμό τους που έπλεαν στην Μαύρη Θάλασσα ενώ συμφώνησε και στο να υπόκεινται σε έλεγχο τα σκάφη της που θα περνούσαν από την Κωνσταντινούπολη. Επίσης, η περιοχή του Ουτσακώφ που διεκδικείτο από τους Τατάρους συμφωνήθηκε να παραμείνει υπό την κυριαρχία και δικαιοδοσία της Πύλης. Από την άλλη, η Πύλη αποδέχθηκε να εκτελέσει καλή τη πίστει όσα άρθρα της Συνθήκης Ειρήνης του Καϊναρτζή δεν είχε εκτελέσει και εγκατέλειψε την αντίθεσή της ως προς την δυνατότητα των Ρώσων υπηκόων να εξαιρούνται από την καταβολή του δασμού της Mestaria. Αλλά ο Ainslie επισημαίνει πως όλα αυτά τα μεταφέρει με επιφυλάξεις, έως ότου έχει ολόκληρο το κείμενο της συμφωνίας μεταξύ Πύλης και Ρωσίας. Από την άλλη ο Ainslie επισημαίνει πως η Συμφωνία του Αϊβαλή Καβάκ ήταν αποτέλεσμα ανάγκης, που ήρθε ως συνέπεια λόγω της ειρήνευσης στην Γερμανία αλλά και λόγω της δυσχερούς κατάστασης στην οποία βρισκόταν η Πύλη. Η τελευταία κατανόησε πως το σύνολο της δύναμης της Ρωσίας μαζί με τις δυνάμεις των Τατάρων θα μπορούσε να επιτεθεί στην ίδια και ως εκ τούτου και με την διαμεσολάβηση του Γάλλου πρεσβευτή αποφασίστηκε από τους Οθωμανούς αξιωματούχους η τελική διευθέτηση των διαφορών με την Ρωσία. Όμως, σημειώνει, ο Ainslie ουδείς στην Κωνσταντινούπολη αντιμετωπίζει την συμφωνία ως μόνιμη, αλλά την βλέπουν μόνο ως προσωρινή στον βαθμό που δεν αντιδράσουν οι Τατάροι ή στον βαθμό που ο Χάνος Σακίν Τζιράι είναι σε θέση να ελέγχει τα πράγματα στην Κριμαία εκτός και αν τον εκθρονίσουν οι Τάταροι. Ο Ainslie αναφέρεται και σε ορισμένες φήμες, πως για τις υπηρεσίες του ο Γάλλος πρεσβευτής έλαβε ένα διαμάντι αξίας 6.000 γκινεών, και πως έλαβε την άδεια για δέκα γαλλικά πλοία να εμπορεύονται στην Μαύρη Θάλασσα. Αλλά ο Ρώσος πρεσβευτής ενημέρωσε τον Ainslie πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει και πως κανένα πλεονέκτημα δεν έλαβε για τις υπηρεσίες του ο Γάλλος πρεσβευτής ή η Γαλλία. Ο Ainslie, όμως, σημειώνει πως ο ίδιος θα επιμείνει στο ζήτημα και θα επιχειρήσει να μάθει τι ακριβώς συμβαίνει και μήπως απλώς έχει εξαπατηθεί ο Ρώσος πρεσβευτής. Από την άλλη τονίζει πως θα επικοινωνήσει με την Εταιρεία του Λεβάντε (Levant Company) σχετικώς με το ζήτημα του δασμού της Mestaria και θα ζητήσει εκ νέου από την Πύλη την κατάργηση του δασμού για τους Βρετανούς εμπόρους και υπηκόους, από την στιγμή που οι Ρώσοι εξαιρέθηκαν από την καταβολή του δασμού. Τέλος, σημειώνει πως το κρύο συνεχίζει δριμύ στην Πόλη.
Συγκεκριμένα ο Ainslie γράφει:
As all the points of dispute between Russia and the Porte have been already agreed upon, and compromised, as per my last No.6, it was then expected, that a convention would immediately take place. This however, was postponed until the 21st ultimo, when the Minister met at Ainaly Cavac [Treaty of Aynalıkavak], and Mons. de Stackieff signed and exchanged a convention with Abdulrezac Effendi, as sole Plenipotentiaries for the respective Courts, in presence of the Beilikze Effendi; of the Dragoman of the Porte; and of the French Ambassador (who appears to have assisted pro forma) by whom nothing, not even the guarantee of this convention was signed. […]
It is generally believed, and I have discovered nothing to the contrary, that the Convention of the 21st of March confirms the Treaty of Peace [Treaty of Küçükkaynarca] concluded at Caignargic in all its articles. This My Lord is the most probable, as the late disagreements arose from the more extensive, or restrained sense given to the expressions employed in two articles of that Treaty, which stipulates the independence of the Tartars, and the right of navigation, and trade in the ports of the Black Sea, granted to the subjects of Russia.  […]
Shahin Ghiray is to send a deputation to the Grand Signior, with Letters in the form agreed upon, and the Porte engages to acknowledge his Election, and confirm him in the Kannat. Russia engages to evacuate all Crimea except Kerch, Jennicale and Kimbourne, ceded to her by the last Treaty. She also has consented to limit the burthen and force of the merchant ships employed in the Black Sea, an those which pass by Constantinople are subjected to examination. The districts in the Territory of Ochakow which are claimed by the Tartars, are adjudged to belong to the Porte, and remain annexed to that government.
The Sublime Porte consents to execute bon a fide all the unperformed articles of the late Treaty of Peace, and has abandoned her opposition to the Russian Subjects enjoying an exemption of the Mestaria Duty.  […]