Επιστολή του William Meyer (Kew, Surry, 12 Δεκέμβρη 1807) προς τον The Right Honorable George Canning His Majesty’s Principal Secretary of State for the Foreign Department με την οποία τον ενημερώνει για τις απόψεις του ως προς τις προθέσεις του Βοναπάρτη για τα πολιτικά πράγματα στην Ευρώπη, μετά την απόφαση για κατάληψη της Κέρκυρας, και τις συνέπειες για την Μεγάλη Βρετανία.
Συγκεκριμένα αναφέρει:
The principal points I have attempted to make out are 1st the present purpose of Bonaparte to establish a new political balance in Europe, formed by the three powers of France, Russia and Austria; founded upon the dismemberment of the Turkish government in Europe and upon the entire exclusion of Great Britain. 2nd the only practicable means that remain to Her to counteract now or hereafter the completion of a work so eminently prejudicial to her interests and to her character.
I beg leave to add in confirmation of the great, though carefully concealed jealousy of Austria in regard to Corfu that a principal agent in her mission to the court of Great Britain confessed with displeasure his firm belief that that island was the object of the expedition under Sir Sydney Smith’s command. I venture to repeat that Corfu is indeed a point, on which many of the best interests and relations of the Empire of Great Britain now depend.
Ο Meyer επισυνάπτει στην επιστολή του μερικά ακόμα στοιχεία συμληρωματικά του υπομνήματος που έχει αποστείλει ήδη στον Hammond, τονίζοντας εκ νέου την σημασία της κατοχής της Κέρκυρας, καθώς η τελευταία δίνει την δυνατότητα ενός εξαιρετικού παρατηρητηρίου επί ολόκληρης της περιοχής της ευρωπαϊκής Τουρκίας. Κατά τον Meyer φαίνεται να υπάρχει μία συμφωνία μεταξύ Γαλλίας, Ρωσίας και Αυστρίας για τον διαμελισμό μεταξύ τους των ευρωπαϊκών εδαφών της Τουρκίας. Μάλιστα τονίζει πως η απόδοση της Σαξονίας και μέρους της Πολωνίας σε γαλλική επιρροή, μάλλον θα σημάνει την αντίστοιχη επέκταση των αυστριακών εδαφών εις βάρος της Τουρκίας. Για τον Meyer τα σχέδια του Ναπολέοντα βρίσκονται εστιασμένα στην Ανατολή. Ως εκ τούτου αυτό που θα πρέπει να αναζητήσει η Βρετανία είναι η διαμόρφωση μίας νέας ισορροπίας στην Ευρώπξη, ενώ θα πρέπει η ίδια να κινηθεί προς κατάκτηση της Κέρκυρας αλλά και του Μωριά. Μάλιστα, τονίζει πως οι Έλληνες λόγω του ορθόδοξου δόγματός τους δεν τρέφουν μεγάλη συμπάθεια για τους καθολικούς Γάλλους, κάτι που επισημαίνει πως ισχύει από την εποχή των στραυροφοριών, και επομένως θα πρέπει να αξιοποιηθεί από τους Άγγλους για να προσεταιριστούν τους ελληνικούς πληθυσμούς, που έχουν και ιδιαίτερες πολεμικές ικανότητες. Τέλος τονίζει την ανάγκη να μελετηθεί η πιθανότητα κατάκτησης και του Μωριά, αλλά παραμένει να επισημαίνει πως η Κέρκυρα είναι η μόνη βάση σε ολόκληρο τον Λεβάντε, sine qua non για οποιαδήποτε κίνηση των Βρετανών στην περιοχή. Ενός τονίζει, πως ακόμα και ο Αλή Πασάς θα μπορούσε να δεχτεί την βρετανική παρουσία στην Κέρκυρα αν αισθανθεί πως έτσι η Βρετανία θα του προσφέρει την ασφάλεια της μη επίθεσης των Γάλλων στον Μωριά.
Ο Meyer τελειώνει το υπόμνημά του με μία παρουσίαση των κυριότερων απόψεών του. Συγκεκριμένα αναφέρει:
Recapitulation
Among the numerous essential benefits accruing to Great Britain from the possession of Corfu is to be reckoned the very important one of its being an observatory over the whole European Turkey.
By knowing the movements and occurrences that take place within and proper measures may be taken by Great Britain accordingly, either of preparation of counteract, of cooperation or of palliation.
So soon as it is observed that France is concert, open or disguised, with Russia and Austria proceeds to invade the Turkish provinces by their respective forces, preparatorely to the dismemberment of them, the forces already prepared and organized at Corfu should immediately proceed to occupy the Northern parts of the Morea.
If that country together with Corfu be once fairly possessed by the enemy, not Candia, nor Cyprus nor Egypt, nor any stations whatever in the Levant could counterbalance the fatally depressed interests of the British Empire in that most interesting quarter of Europe and Asia.
The French are near to the borders of the country they would possess. They already occupy the outpost! Corfu!
The British are far distant from them!
But this disadvantage to the latter is compensated by the unavoidable delay, which the former must incur in forming the forcible complex combinations necessary to overcome at once the moral obstacles opposed to their reception both from the Greeks and Turks, for it cannot be imagined that the expulsion of the latter from a country they have occupied and defended for four centuries, can be effected without bloodshed! A desperate resistance, once roused, the ancient military spirit of the Turks might for a moment revive. These obstacles would operate therefore, both directly and indirectly, as facilities for the introduction of the British into the Morea etc.
The expulsion of the French from Corfu would disconcert the enemy; would deeply depress their influence in the Levant; would exile the Greeks, wary and bigoted, to seek the protection of the sovereigns of the Seas, whom they know to be Incorruptible protestant Christians; would deter the Enemy and his confederates from subverting so easily the Turkish Empire; perceiving the impassable barrier drawn across the Northern frontier of the Morea. Such an operation would convince the nations of the South and the western Asiatics, now the objects of Russian and French delusion, of the irresistible energy of British power, when unaided, would make it again respected where it is now the maxim to work at it, to execrate it!
N.B. The occupation of the Morea without Corfu would lead but to an unsatisfactory result.