•     Επιστολή Αρ.4 του Robert Ainslie (Κωνσταντινούπολη, 17 Φεβρουαρίου 1780) προς τον The Right Honorable The Earl of Hillsborough με την οποία τον ενημερώνει μεταξύ άλλων για τις συζητήσεις που γίνονταν στην Πύλη και αφορούσαν τα προβλήματα που αντιμετώπιζε στην παρούσα φάση η ναυσιπλοΐα στις θάλασσες του Λεβάντε, και τα συνεχή παράπονα έναντι των κουρσάρων των εμπόλεμων δυνάμεων της Αγγλίας και της Γαλλίας, παράπονα που προέρχονταν τόσο από τους οθωμανούς υπηκόους όσο και από τους ξένους πρεσβευτές. Ο Ainslie σημειώνει πως ο Ρεΐς Εφέντης ενημέρωσε τον ίδιο για την σημασία του εμπορίου καπνού που διεξαγόταν από οθωμανούς υπηκόους από την Λατάκια στην Αίγυπτο και πως αυτό το εμπόριο θα μπορούσε να διεξαχθεί με ασφάλεια με χριστιανικά σκάφη, κυρίως λόγω της παρουσίας των Μαλτέζων πειρατών. Με βάση αυτά τα δεδομένα η Πύλη πρότεινε στον Ainslie να αναλάβουν το εμπόριο δύο σκάφη αγγλικά και δύο γαλλικά και καθώς και τα δύο έθνη θα επωφελούνταν, η Πύλη θεωρούσε πως θα μπορούσε να διεξαχθεί το εμπόριο απρόσκοπτα. Από την άλλη ο Ainslie αναφέρεται στην επικείμενη αποστολή σκαφών στο Αιγαίο από την Πύλη για την προστασία του θαλάσσιου εμπορίου των υπηκόων της από τις επιθέσεις των πειρατών (κυρίως στην περιοχή του Μωριά που κυριαρχούσαν οι Αλβανοί), ενώ ο Ainslie αναφέρεται και στις προσπάθειες των Γάλλων να ενισχύσουν παντοιοτρόπως την παρουσία τους στους αξιωματούχους της Πύλης σε μία προσπάθεια να διαφυλάξουν τα εμπορικά τους συμφέροντα. Και με αφορμή το αίτημα του Ρεΐς Εφέντη για το εμπόριο του καπνού, ο Ainslie τονίζει πως αυτό έγινε σίγουρα με πρωτοβουλία των Γάλλων, με σκοπό την άρνηση των Άγγλων, καθώς δεν μπορούσε να πιστέψει ο ίδιος πως οι Γάλλοι θα επέτρεπαν στους Άγγλους να εισέλθουν σε αυτό το επικερδές εμπόριο. Από την πλευρά του ο Ainslie προσπάθησε να πείσει αξιωματούχους της Πύλης πως η παρούσα παρεμπόδιση της ναυσιπλοΐας και του εμπορίου, τα υψηλά ναύλα και η δυσκολία στην εύρεση σκαφών, συνιστούσαν όλα συνθήκες που λειτουργούσαν ευνοϊκά για την ενθάρρυνση της επαναδραστηριοποίησης της εμπορικής ναυτιλίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, κάτι που η Πύλη επιθυμούσε διακαώς, καθώς με την ανάπτυξη της ναυτιλίας θα σταματούσε η μετανάστευση από τα νησιά και τις ακτές της αυτοκρατορίας, για την οποία τόσο παραπονείτο η Πύλη, ενώ με αυτόν τον τρόπο θα αποτρεπόταν και η εξαγωγή μεγάλων χρηματικών ποσών, που κάθε χρόνο δίδονταν στους Γάλλους ως ναύλοι. Και ο Ainslie τόνιζε στην Πύλη πως θα ήταν άσκοπο να χαθούν όλα αυτά τα πλεονεκτήματα με μία απόφαση για άσκηση φιλογαλλικής πολιτικής από μέρους της Πύλης (στην ουσία επιστροφή στους Κανονισμούς του 1746, με επιβολή πολιτικής εκ μέρους της Πύλης περί ουδέτερης θάλασσας του Λεβάντε – 34-39), που αν της επιτρεπόταν να κυριαχίσει εκ νέου στις θάλασσες του Λεβάντε αυτό θα απέβαινε εις βάρος της ίδιας της Πύλης.
Συγκεκριμένα ο Ainslie γράφει:
The French party has employed all resources of intrigue, and the utmost exertion of their influence to establish the regulations of 1744. The proposal for licensing four merchant ships was only made to me in hopes that it would be refused. But I could not ever in concluding that the French would not easily consent to introduce us into this lucrative branch of their navigation. I devised a method of coming at some principal members of the council; of convincing them that the present interruption of trade, the high freights, and the difficulty of procuring ships, were all circumstances highly favorable for encouraging and re-establishing commercial navigation in this Empire; a thing so much more desirable, as it would greatly conduce to prevent the emigration from the islands and coasts so much complained of, and be the means of preventing the exportation of large sums of money annually paid to the French for freights; that advantages so great and so obvious, should they be sacrificed, would exhibit a strong proof of partiality in favor of France, whose system of politics, if ever canonized by the approbation of the Porte, might sooner or later be adopted to the prejudice f this extensive Empire. […]
Ως προς τον κανονισμό του 1746 – τον οποίο θα ήθελε να επαναφέρει η Πύλη, στην ουσία υπακούοντας στις επίμονες προσπάθειες των Γάλλων, έναν κανονισμό που ο Ainslie δεν επιθυμεί ουδόλως, γιατί γνωρίζει πως εάν εφαρμοστεί θα έχει μόνο θετικά αποτελέσματα για το γαλλικό εμπόριο στον Λεβάντε και για αυτό ζητά χρόνο να απαντήσει στο σχετικό αίτημα του Ρεΐς Εφέντη μέχρι να λάβει οδηγίες από το Λονδίνο – ο Ainslie επισυνάπτει το σχετικό κείμενο που εκφράζει τις διαθέσεις της Πύλης σύμφωνα με το οποίο, η τελευταία επιθυμεί να επιβάλλει απαγόρευση παρουσίας πολεμικών/κουρσάρικων σκαφών των εμπόλεμων πλευρών της Γαλλίας και της Αγγλίας σε μία περιοχή που ορίζεται ανατολικά από την νοητή γραμμή που ενώνει τον Μωριά με τον κόλπο της Κρήτης, δυτικά από την Αίγυπτο. Σε αυτήν την περιοχή το εμπόριο θα διεξάγεται κανονικά και ελεύθερα, ενώ τα οθωμανικά πολεμικά σκάφη θα μπορούσαν να ασκούν απόλυτο έλεγχο σε όλην την περιοχή.